…και μου περιγράφει πως νευριασμένη του εξακόντισε:
«μου σπας τα νεύρα!».
Και της αντιτείνω:
«πόσο εύκολο ήταν να του το πεις αυτό;», απαντώντας μου «πάρα πολύ».
Συνεχίζω πάνω σ’ αυτό και την ξανά-ρωτάω πόσα λεπτά της πήρε να του πει αυτή τη φράση και χαριτολογώντας μου λέει «δευτερόλεπτα!».
Και τότε, δίνοντάς της ένα χρονόμετρο, της λέω:
«ξετύλιξε τη φράση ‘μου σπας τα νεύρα’ σε λέξεις που να μη διαρκούν λιγότερο από ένα λεπτό».
Εμφανώς αγχωμένη από το χρόνο που κυλούσε άρχισε να ‘ξετυλίγει’:
«…αγάπη μου, αυτό που έκανες με πείραξε. Θα μπορούσες να είχες αντιδράσει διαφορετικά. Θα ήθελα να έρθεις, να πάμε στο δωμάτιο και να το συζητήσουμε. Δεν υπήρχε λόγος να νευριάσεις…»
Και έτσι θεσπίστηκε ο κανόνας του ενός λεπτού. Τίποτα να μην επι-κοινωνείται με λόγια σε διάρκεια χρόνου λιγότερο του ενός λεπτού.
«Έτσι είναι η φύση του ανθρώπου», της λέω, «να μην καταλαβαίνει χωρίς σωστό διάλογο».
«Μα δεν καταλαβαίνει αυτά που του λέω» μου αντι-λέει απαντώντας της,
«να του το ξανα-πεις, και ξανά και ξανά».
Εμφανώς απογοητευμένη παραπονιέται πως είναι δύσκολη η συχνή χρήση του διαλόγου.
«Έχεις και τις δύο επιλογές για να διαλέξεις», απαντώ, «τη μία την ξέρεις. Στο χέρι σου είναι να χρησιμοποιήσεις και να γνωρίσεις και την άλλη…»
29/01/2016