Άλλοι το αποκαλούν «μοίρα» και άλλοι «τύχη». Άλλοι, απλά, λένε «έτσι είμαι εγώ». Άλλοι το αποδίδουν στο «σύμπαν». Άλλοι θα πουν ότι ήταν θέμα «ενέργειας». Είναι πολλές οι προσπάθειες εξήγησης του πως κάποιες φορές αυτό που σκεφτόμαστε, απλά γίνεται. Υπάρχει, όμως, ένας κίνδυνος με όλους τους παραπάνω ορισμούς: να θεωρήσουμε ότι δεν έχουμε καμία ανάμειξη στο αποτέλεσμα - στο τί έγινε τελικά! Πιο απλά, δεν συνειδητοποιούμε ότι οι σκέψεις μας έχουν άμεση σύνδεση με το πώς τελικά συμπεριφερόμαστε! Αυτό, βέβαια, έχει μία μεγάλη πορεία και, ίσως, αυτό είναι που μας μπερδεύει. Μερικές φορές, είναι...

  Το να είσαι ψυχολόγος σήμερα, φέρνει στους γύρω σου μια ίντριγκα με την οποία οι περισσότεροι θέλουν να συνδεθούν. Επιθυμούν να τη γνωρίσουν. Θέλουν να τους «ψυχολογήσεις». Θέλουν να μάθουν για το πιο δύσκολο περιστατικό σου. Θέλουν να μάθουν τι είναι η κρίση πανικού, που τάχα πέρασε κάποιος φίλος. Θέλουν να μάθουν πώς περνάει η κατάθλιψη. Θέλουν να μάθουν τι είναι φυσιολογικό και τι όχι. Πώς να τους απαντήσεις; Δε μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο από το να τους «γειώσεις», μολονότι κάποιες φορές δεν επιθυμείς καθόλου να ανοίξεις μία τέτοια κουβέντα. Φροντίζεις, πρώτα, να σπάσεις τους...

   Όταν η συζήτηση περιστράφηκε γύρω από την επίμονη ανησυχία που νιώθει για τα πάντα, μου εκφράζει με ύφος προβληματισμού, ανάμικτο με θυμό: «Στην καθημερινότητά μου δε μπορώ να σκεφτώ σύμφωνα με τον τρόπο που συζητάμε στην θεραπεία. Συνειδητοποιώ ότι σκεπτόμενη με το γνώριμο τρόπο δε με βγάζει πουθενά. Κι όμως, δε μπορώ να το κάνω. Κι αυτό μου σπάει τα νεύρα!» Εκείνη τη στιγμή χαμογελώ καταλαβαίνοντάς τη πλήρως, αισθανόμενος αμέριστη υπερηφάνεια γι’ αυτή. Παρατηρεί, όμως, το χαμόγελό μου και – για να πω την αλήθεια, χωρίς να καταλάβω τον τρόπο που το εξέλαβε – μου...

  Ένας τίτλος ειρωνικός για μία διαταραχή που σε ειρωνεύεται και σε χλευάζει. Επειδή εσύ της έδωσες τη δυνατότητα και εσύ την ταΐζεις ακόμα. Αλλά στην ουσία δε φταις, επειδή το περιβάλλον σου ήταν γόνιμο για να ανθίσουν τα συμπτώματά της.   Την ακούς παντού, τη διαβάζεις παντού. Ακόμα και συ ονοματίζεις έτσι καταστάσεις που αφορούν εσένα ή οικείους σου. Αλλά, αν το σκεφτείς καλύτερα, θα συνειδητοποιήσεις ότι δε μπορείς να της δόσεις έναν ολοκληρωμένο ορισμό. Χρησιμοποιείς τον όρο κατάθλιψη για να περιγράψεις από ένα απλό αίσθημα θλίψης, μέχρι το επακόλουθο συναίσθημα ενός πένθους ή...

Δε βρίσκω άλλο τρόπο να σας τα πω. Έκλαιγα, έβριζα, θύμωνα, έσπαγα. Αλλά, εσείς βλέπατε, μόνο, τα σπασμένα. Θα ήθελα να δείτε τί δημιουργούσε τα «σπασμένα». Γιατί πάντα υπήρχε μία αιτία από κάτω, που, όσο κι αν ήθελα να εντοπίσετε, δε το κάνατε. Δε θέλω να σας κατηγορήσω με το γνωστό στείρο τρόπο. Άλλωστε το δυναμικό ενός ανθρώπου φτάνει μέχρι ένα σημείο. Γι’ αυτό σας κατανοώ. Το από δω και πέρα με νοιάζει. Ο άνθρωπος μπορεί να γίνει καλύτερος. Και νομίζω ότι συμφωνείτε. Γεννήθηκα από σας και καταλαβαίνω ότι μου αποδώσατε κάποιες προσδοκίες. Προσδοκίες που όταν οι πράξεις μου ήταν...

Τίποτα δε μπορεί να επιλυθεί, αν, πρώτα, δεν επιλυθεί οτιδήποτε σε πάει πίσω. Κανείς γύρω σου δε θα είναι καλά, αν, πρώτα, δε γίνεις εσύ καλά! Και το αποδεικνύω τοιουτοτρόπως:

Αγαπητέ αναγνώστη, συναντώ πολλούς που, ακούγοντας την ιδιότητά μου, μου ζητούν (κάποιες φορές χωρίς να μου δίνουν το περιθώριο να μην τους απαντήσω) να τους «αναλύσω» τι είναι αυτό που δημιουργεί τις ανθρώπινες σχέσεις. Θέλοντας να τους «παιδέψω» πρώτα, τους ρωτώ, πριν τους απαντήσω: «εσύ τί νομίζεις ότι δημιουργεί και διατηρεί τις ανθρώπινες σχέσεις;». Άλλος μου απαντά, η «χημεία», άλλος η αγάπη, άλλος η ανάγκη, άλλος η συνήθεια, άλλος ο συμβιβασμός. Αγαπητέ μου αναγνώστη, αυτό που η εμπειρία με δίδαξε μέχρι τώρα είναι πως τις ανθρώπινες σχέσεις τις δημιουργούν και τις συντηρούν ΟΙ...

Αγαπητέ μου επισκέπτη, Έφτασε η ώρα να μιλήσουμε για το άγχος, το "δυνάστη" της καθημερινότητάς μας. Αν προσπαθήσεις, αυτή τη στιγμή που διαβάζεις αυτή τη δημοσίευση, να δώσεις έναν ορισμό στο "άγχος", μία λέξη που χρησιμοποιείς καθημερινά, θα διαπιστώσεις ότι δε διαθέτεις αρκετές πληροφορίες για να εκφράσεις τί ακριβώς είναι. Άραγε είναι το άγχος κάτι παντελώς κακό; Είναι κάτι που δε θα έπρεπε να υπάρχει στον ανθρώπινο οργανισμό; Είναι κάτι που δε μπορεί να αντιμετωπιστεί? Είμαστε καταδικασμένοι στα υπερβολικά του συμπτώματα? Η απάντηση σε όλα τα παραπάνω είναι ΟΧΙ. Και θα είναι πρώιμα...

…και μου περιγράφει πως νευριασμένη του εξακόντισε: «μου σπας τα νεύρα!».  Και της αντιτείνω: «πόσο εύκολο ήταν να του το πεις αυτό;», απαντώντας μου «πάρα πολύ». Συνεχίζω πάνω σ’ αυτό και την ξανά-ρωτάω πόσα λεπτά της πήρε να του πει αυτή τη φράση και χαριτολογώντας μου λέει «δευτερόλεπτα!». Και τότε, δίνοντάς της ένα χρονόμετρο, της λέω: «ξετύλιξε τη φράση ‘μου σπας τα νεύρα’ σε λέξεις που να μη διαρκούν λιγότερο από ένα λεπτό». Εμφανώς αγχωμένη από το χρόνο που κυλούσε άρχισε να ‘ξετυλίγει’: «…αγάπη μου, αυτό που έκανες με πείραξε. Θα μπορούσες να είχες αντιδράσει διαφορετικά. Θα...

…Έτσι μου περιέγραψε την ψυχοθεραπεία. Μα του είπα να μου εξηγήσει πώς λειτουργεί στον άνθρωπο. Και συνέχισε κάπως έτσι: Ο άνθρωπος στέκεται λίγο πριν η ψυχή και το σώμα του καταρρεύσουν. Το ψυχικό όργανο βάλλεται από τα γεγονότα, τις συμπεριφορές και τα πάθη που οι διάφοροι του φορτώνουν ανελέητα. Αυτοί οι «διάφοροι πολλοί» που η απαιδευσιά τους δέρνει τους πέριξ αυτών και –όλως παραδόξως – καθόλου τους ίδιους (που πολλές φορές τους προστατεύει κιόλας). Τα χρόνια περνάνε τυραννικά για τον άνθρωπο. Με τα εκάστοτε απανωτά μαστιγώματα. Ο άνθρωπος έπρεπε για όλους να είναι εκεί, να στέκεται...