Ο πύργος στέκεται μισογκρεμισμένος οδεύοντας προς στην κατάρρευσή του.
Διάσπαρτα τούβλα στοιβαγμένα σωρηδόν, το ένα πάνω στο άλλο, άναρθρα, πρόχειρα, βαριά.
Πολλοί κακο-τεχνίτες συνέβαλαν σ’ αυτό, άλλωστε.
Πήρε πολύς χρόνος να καταντήσει έτσι, μα το κακό θα γινόταν.
Λεπτό με το λεπτό, χρόνο με το χρόνο.
Στοιβαζόντουσαν τα τούβλα στραβά, μα ο πύργος ήταν βαθειά υποχρεωμένος να σταθεί όρθιος.
Πολλοί του ζητούσαν πάρα πολλά, περίμεναν πάρα πολλά απ’ αυτόν – χωρίς, όμως, να τον εφοδιάσουν με τίποτα. Παρά μόνο τον φόρτωναν.
Ο πύργος το έβλεπε, το αισθανόταν ότι ασφυκτιούσε.
Έγερνε. Έγερνε. Έγερνε απειλητικά.
Μα γιατί δε το έβλεπε κανείς γύρω του?
Ήταν πασίδηλο το μετά - η προδιαγεγραμμένη, προ της τελικής λύσεως, πορεία του εκάστοτε κακοφορμισμένου πύργου.
Ποιά λύση πρόσκαιρη θα δοθεί και σ’ αυτό, όπως σε κάθε επερχόμενο γκρέμισμα?
Η πρόσκαιρη. Αποτελεσματική λύση. Λύση γρήγορη. Για να μην πέσει.
Το προχειρογέμισμα. Κάποιος να βρεθεί να γεμίσει τις τρύπες με λάσπη.
Να στηριχθεί ο πύργος πρόχειρα.
Και κάποιος βάζει και ανακατεύει το σωστό κονίαμα και βουλώνει τις πολυκαιρισμένες τρύπες.
Μα η ασχήμια του πύργου – μπαλώματα, ρωγμές, τσακίσματα – φαίνονται. Από μακριά.
Δε θα υπάρξει μέλλον.
Οι κακοτεχνίτες δε θα σταματήσουν.
Θα συνεχίσουν να τον φορτώνουν. Δεν άλλαξαν καθόλου.
Δεν είναι ότι θα τον λυπηθούν, νομίζοντας ότι η πρόχειρη αλλαγή θα συνεχίσει εσαεί.
Μα ήρθε στιγμή που ο πύργος έσκασε.
(η στιγμή αν και εκρηκτική το μέλλον θα τη χρίσει μαγική)
Ο πύργος δεν άντεξε και ξέσπασε. Βοήθεια.
Ζήτησε βοήθεια. Επειδή συνειδητοποίησε. Επειδή είδε.
Τα μπαλώματα. Τις υπομονές. Το μουχλιασμένο κουράγιο.
Και εν τέλει βγήκε στο σεργιάνι για να βρει τη λύτρωσή του.
Πέρασε από πολλά. Δοκίμασε πολλά. Είδε πολλούς και έκαστος του είπε πως θα λυτρωνόταν ο ίδιος στη θέση του. Τη δική τους οπτική. Από τα δικά τους πάθη.
Και κάποια μέρα απάντησε αυτόν. Αυτόν τον καλο-τεχνίτη. Με το φουρνέλο στο χέρι.
Αυτός του πρότεινε το φουρνέλο. Αυτό το τρομακτικό και γλυκό φουρνέλο, όπως το περιγράφει.
Μα του προκάλεσε τον τρόμο. Του αγνώστου και του δύσκολου. Πως θα ξεμάθει και θα βάλει κάτι καινούργιο στη θέση του παλιού.
Το παλιό, όσο πόνο κι αν έχει, το ξέρεις. Στην κατοχή σου είναι.
Και τι θα πουν οι κακο-τεχνίτες που συνήθιζαν να τον φορτώνουν; Ποιον τώρα θα φορτώνουν; Με ποιο δικαίωμα ο πύργος θέλει να αλλάξει;
Καλά ήμασταν όλοι μέχρι τώρα. Τί τον έπιασε;
Μα η διαδικασία ξεκινάει. Καλο-τεχνίτης και πύργος θα γίνουν ένα. Ο πύργος θα δείξει κάθε τούβλο του. Ο καλο-τεχνίτης θα καταλάβει κάθε ρωγμή του.
Και σιγά-σιγά θα αρχίσει να γίνεται το φοβερό. Το φουρνέλο θα αρχίσει να τοποθετείται. Στη βάση.
Βαθειά στα θεμέλια. Για να είναι ολοκληρωτική η πάταξη του παλιού. Να φύγει το στοιβαγμένο τέρας.
Μα ο καλο-τεχνίτης ξέρει. Θα προσέξει. Θα προσέξει μήπως σκορπίσουν μακριά τα τούβλα και χαθούν. Τα χρειάζεται όλα. Ό,τι υπήρχε.
Η έκρηξη θα είναι τεράστια και ελεγχόμενη.
Ο κονιορτός του μεταγενέστερου κλάματος θα απλωθεί παντού.
Μα ο καλο-τεχνίτης είναι εκεί να παρηγορήσει το σπαραγμό του πύργου. Για ό,τι δεν έγινε. Ή για ό,τι παρά φύσεως έγινε.
Και όταν όλα θα είναι αποσυντεθημένα, όταν όλα θα ‘χουν σπάσει και διαλυθεί τότε θα αρχίσει το μαγικό.
Το επανα-χτίσιμο.
Ο καλο-τεχνίτης τώρα θα βάλει τα κομμάτια στη θέση τους. Εκεί που πρέπει. Όπως πρέπει. Όπως έπρεπε να είναι. Θα εξηγεί στον πύργο τη δομή τους. Την ιδιότητα και τί το καθένα μπορεί να κάνει. Όλα. Απ’ την αρχή. Και το χτίσιμο θα γίνει μια συνήθεια μέχρι την περάτωσή του.
Και ο πύργος θα βρει σ’ αυτόν τον τεχνίτη ό, τι ήθελε.
Και σιγά-σιγά ο πύργος θα διορθωθεί. Θα αναζωογονηθεί. Θα υπάρξει όπως του άξιζε. Όπως αυτός ήταν ικανός να υπάρχει. Θα αντέχει ό,τι αυτός μπορεί να αντέχει.
Θα μιλάει. Θα εκφράζει την ανημποριά του για ό,τι σαθρό.
Οι κακο-τεχνίτες;
Θα δει ότι κακώς τους υπολόγιζε. Θα συνηθίσουν.
Στέκεται ως παλάτι. Παλάτι ήταν. Δε το έβλεπε.
Τώρα βλέπει.
Έτσι μου περιέγραψε την ψυχοθεραπεία…
Γεώργιος Ν. Καζανάς